U gdhi një ditë, një dit’e zezë,
Engjëllit’ gjithë me lot po qanin,
Përpara Zotit shihnin një rezë,
Rrinin tmeruar edhe zi mbanin.
Dheu qe mbuluar ane një errësirë,
E tërë bota ish egërsuar,
Dielli e hëna ishin nxirë,
Qielli ishte i trubulluar.
Ish bërë sterrë tej-për-tej jeta,
E ishte një tmer, tmer i mërzitur,
Se kishte humbur gjith’e vërteta,
Se gjithë bota isht’e mahnitur!
Paudhësija dhe ligësija
Ishte bërë mbret mbi det të shkretë!
Dhe të këqijat e padija
Kishin zënë vënt për të vërtetë!
Ish një mynxyrë mbi njerëzinë!
Sepse gënj eshtra po prist’e qepte,
E kish verbuar fare njerinë,
Edh’ e vërteta po mirt’e jepte.
Dritëz’e bukur e Perëndisë
Nd’anët e rripës kishte qëndruar,
Dhe errësira e ligësisë
Nga të gjith’anët e kish rrethuar.
Lufton gënjeshtra me të vërtetën,
Dhe errësira dritën luftonte,
Që t’erresonte së gjithash jetën,
Dhe djallëzija të mbretëronte.
Po derdhej gjaku, gjak i bekuar,
Qjelli kish hedhur cipën e zisë.
Përpara syve të Perëndisë,
Ëngjëjtë qanin duk’e tmeruar.
Yj edhe qiej! qysh s’u-rrëzuatë?
E si s’u bëtë cop’e thërime?
Diell e Hënë për se qëndruatë?
E nuk’u bëtë si zëmra ime?
Zot i jetës, shumë durove,
Shumë durove, o zëmër-gjërë,
Po na të gjorët na përvëlove,
Na perzëllite zemrën e mjerë!
Njeri i ndyrë, komb’i mërzitur!
Imam Hysenit i heth shëgjetë?
Nukë di se ç’bën, je i mahnitur?
E kë godit kshu? Zotn’e vërtetë?

DIT’E ZEZË

Lulet e Veres
nga
NAIM FRASHERI