Fjalori i Gjuhësisë
HABITORE
Mënyra habitore.
HABITORE
Që shpreh diçka, të cilën e japim si të papritur, si të çuditshme a
si gjë që na habit. Fjali habitore.
Mënyra habitore një nga mënyrat e foljes në gjuhën shqipe, e
cila shpreh një veprim a një gjendje që kryhet ose ngjet papritur
dhe ngjall habi te folësi.
HAPUR
Rrokje e hapur, rrokje që mbaron me një zanore.
Zanore e hapur, zanore që shqiptohet me gojën më të çelur
se zakonisht.
HESHTJE
Ndalesë, pauzë. Pikat e heshtjes.
HIPOTETIK
Që ka fjali të varur kushtore dhe që shpreh një mendim, i
cili merret me mend a quhet sikur është i tillë. Periudhë (fjali)
hipotetike. Ndërtim hipotetik.
HISTORIZËM
Fjalë a shprehje që ka dalë nga përdorimi i gjallë, sepse
sendi a dukuria që shënon ajo i takojnë një periudhe historike të
kaluar. Përdorimi i historizmave.
Dallimi i historizmave nga arkaizmat.
HOMOGJEN
Që ka veti e tipare të njëjta a të njëllojta; që përbëhet prej njësish
a prej pjesësh të së njëjtës farë ose të njëjta nga natyra a nga
prejardhja e tyre; që është formuar nga lloje të njëjta, i papërzier;
kund. heterogjen. Trup homogjen. Lëndë homogjene. Përbërje
homogjene. Grupe homogjene. Gjymtyrët homogjene të fjalisë.
HOMONIM
1. Fjalë që tingëllon njësoj me një tjetër, por nga kuptimi
ndryshon prej saj (p.sh. verë I dhe verë II); një nga dy, a më
shumë njësi të ndryshme gjuhësore që përputhen nga ana
tingullore. Homonime të plota. Homonime leksikore
(gramatikore). Homonimet e gjuhës shqipe.
2. Që ka të njëjtin emër a titull me një tjetër.
HOMONIMI
Përputhja tingullore e dy a më shumë njësive të ndryshme
gjuhësore. Homonimi e mirëfilltë (e plotë). Homonimia e
pjesshme e trajtave. Homonimi leksikore (gramatikore).
Homonimia e prapashtesave. Homonimia në gjuhën shqipe.
HOMONIMIK
1. Që tingëllon njësoj me një tjetër, por që ndryshon nga
kuptimi.
Fjalë homonimike. Prapashtesa (parashtesa) homonimike.
2. Që ka të njëjtin emër a titull me një tjetër.
HUAJ
Huazoj. Çdo gjuhë ka huajtur fjalë nga gjuhë të tjera.
HUAJTUR
huazuar. Fjalë e huajtur.
HUAZIM
Fjalë a njësi tjetër gjuhësore, që është marrë prej një
gjuhe tjetër dhe përdoret në gjuhën amtare. Huazim i
drejtpërdrejtë (i tërthortë). Huazim leksikor. Huazimet gjuhësore.
Huazimet latine (sllave, turke). Huazimet nga greqishtja.
HUAZOJ
Marr prej një gjuhe tjetër fjalë a njësi të tjera gjuhësore
dhe i përdor në gjuhën amtare.
HUAZUAR
Që është marrë prej një gjuhe të huaj dhe përdoret në
gjuhën amtare, që nuk është e brumit të gjuhës amtare. Fjalë
(prapashtesë) e huazuar.
HUNDAK
Hundor. Zanore hundake.
HUNDOR
Që shqiptohet duke kaluar ajri nëpër zgavrat e hundës,
që shqiptohet me hundë; që ka hundorësi. Zë (tingull) hundor.
Zanore (bashkëtingëllore) hundore.
Theks hundor. Shqiptim hundor.
HUNDORËSI
Shqiptimi hundor i tingujve. Hundorësia e zanoreve. Zhdukja e
hundorësisë.
HUNDORËZIM
Kalimi i një tingulli gojor në tingull hundor. Hundorëzimi i
zanoreve.
Fjalori i Gjuhësisë