Fjalori i Gjuhësisë
ELBASANISHTE
E folmja e qytetit të Elbasanit dhe e rrethinave të tij. Elbasanishtja
letrare variant i shqipes letrare përpara Çlirimit, i formuar
kryesisht mbi bazën e të folmes së qytetit të Elbasanit dhe të
rrethinave të tij; varianti i mesëm i gjuhës letrare shqipe.
EMËR
Pjesë e ndryshueshme e ligjëratës, që shënon një qenie
a një send dhe që ka gjini, numra e rasa. Emër i përgjithshëm (i
përveçëm). Emër konkret (abstrakt). Emër përmbledhës. Emër
mashkullor (femëror, asnjanës). Emër i shquar (i pashquar).
Lakimi i emrave. Gjinia (rasa) e emrit. Numri i emrit. Formimi i emrave.
EMËROR
Që ka të bëjë me emrin, që i përket emrit, i emrit; që ka
vlerën e emrit, që është baras me një emër; që ka në përbërjen e
vet një emër si pjese kryesore. Mbaresat emërore. Kallëzues
emëror. Fjali emërore. Përdorim emëror.
EMËRORE
Rasa emërore: rasa e parë e lakimit në gjuhën shqipe. Emër
në rasën emërore.
EMËRTUES
Që shënon një send, që emërton. Fjalë emërtuese.
EMËRUES
Emërtues.
EMËRZIM
Veprimi dhe gjendja sipas kuptimeve të foljeve emërzoj.
Emërzimi i mbiemrit (i pjesores).
EMËRZOHET
Shndërrohet në emër, bëhet emër, merr tiparet e emrit;
përdoret si emër.
EMËRZOJ
E shndërroj në emër, i jap tiparet e emrit; e përdor si emër.
Emërzoj një mbiemër (një pjesore, një pasthirrmë).
EMËRZUAR
Që është shndërruar në emër, që ka marrë tiparet e emrit; që
përdoret si emër. Mbiemër i emërzuar. Pjesore e emërzuar.
EMFAZË
Theksim i posaçëm i disa tingujve; theksim i veçantë i një
fjale ose i disa fjalëve për të vënë në dukje me shumë vlerën a
rëndësinë e tyre; përdorim i tepruar i stilit të lartë në ligjërim.
Shqiptoi me emfazë.
EPTIM
Ndryshimi që pësojnë fjalët në trajtën e tyre gramatikore, kur
hyjnë në lidhje me fjalë të tjera në fjali; mënyrat e një ndryshimi të
tillë dhe tërësia e trajtave të fjalës gjatë këtij ndryshimi; mbaresa
e një fjale që ndryshon kur lakohet a kur zgjedhohet. Eptim
emëror (foljor, përemëror). Eptim i jashtëm mbaresat e trajtave
gramatikore. Eptim i brendshëm ndryshimi i tingujve në rrënjën e
fjalës, i cili jep një trajtë të re gramatikore. Eptim i shquar (i
pashquar).
EPTUESHËM
Që i formon trajtat gramatikore të fjalëve me anë të eptimit.
Gjuhët e eptueshme.
ETIMOLOGJI
1. Degë e gjuhësisë që studion prejardhjen e fjalëve të një gjuhe,
duke u mbështetur në historinë e saj e në lidhjet me gjuhët e
tjera. Etimologjia shkencore. Etimologji popullore etimologji që e
përcakton në mënyrë të gabuar prejardhjen e fjalëve, duke u
mbështetur zakonisht te ngjashmëria e tyre e jashtme, tingullore
me fjalë të tjera të njohura dhe pa marrë parasysh ligjet e
zhvillimit historik të gjuhëve. Etimologjia e gjuhës shqipe. Merrem
me etimologji.
2. Prejardhja e një fjale. Etimologji e qartë (e panjohur).
Etimologji e një fjale. Përcaktoj etimologjinë e fjalës.
ETIMOLOGJIK
Që ka të bëjë me etimologjinë, që i përket etimologjisë, i
etimologjisë; që mbështetet në etimologji, sipas etimologjisë.
Kërkime (studime) etimologjike. Fjalor etimologjik. Drejtshkrim
etimologjik.
ETRUSKISHTE
Një nga gjuhët e vjetra të Gadishullit Italik, gjuha etruske. Studimi
i etruskishtes.
EUFONI
Bukurtingëllim
EUFONIK
Bukurtingëllues
Fjalori i Gjuhësisë